ivo andriç hümanist bir yazar olmasının etkilerini bu kitabında da göstermiştir. tamamen tarafsız bir gözle olaylara bakıp, ırk, din v.s ayrıntıya sahip çıkmadan, gözlemler ile desteklemiştir bu eserini.

kitapta aslında hikayeler arka arkaya, veya iç içe geçmiş durumda. her hikaye için bir eser yazabilirdi andriç ,isteseydi.

bu kadar olayı önce açmak, tarafsızca detaylandırmak sonrasında da birleştirmek ciddi manada ustalık ister. boşa nobel ödülünü almamış zaten andriç bu eseriyle.

bazen köprü konuşuyor ben dinliyorum havasına da kapıldım okurken.hayat akıp gidiyor, insanlar ölüyor ,öldürülüyor ,etnik milliyetçilik akımları baş gösteriyor v.s , ama köprü hep orada ,sanki bunları not alıyor, ilerki nesillere aktarmak için.

işte andriç burada kendisini belki de köprü yerine koyarak, bu eseri ciddi manada tarafsızlık çerçevesinde yazıyor.
ilerki nesiller drina köprüsünün adını duyduklarında , aman be, basit bir köprü deyip geçmesinler diye .